Hen Spee, wie kent hem niet in Echt en omstreken!
Hen Spee, wie kent hem niet in Echt en omstreken!
In gesprek met Hen Spee:
over koningen, kampioenen en Echter Kermis
Hen heeft in Echt, zijn sporen in de horeca behoorlijk nagelaten. Reden voor de redactie van de Kermiskant voor een gesprek. Woonachtig is hij al jaren in Maaseik. En dat vindt hij een prima plek om te wonen: ”Ik voel me eigenlijk op heel veel plaatsen thuis. En Maaseik is ook Limburg, Belgisch Limburg weliswaar, maar dat maakt mij niet uit.” Hij woont er vanaf 1995. Gestopt met werken is hij in 1998. Hen is inmiddels 75 jaar, maar dat zie je hem niet aan! Kwestie van goed voor je lichaam en gezondheid zorgen! Hij staat dagelijks vroeg op en begint de dag met minimaal een uur of 2 lopen. Daarna een frisse douche en dan kan de dag beginnen. Hen: “die regelmaat is belangrijk voor mij. Dat heb ik mijn hele leven al gehad. En zeker toen ik nog volop aan het werk was!”
Uit Urmond
De familie Spee, kwam vanuit Urmond in november 1964 naar Echt. Hen: “In Urmond hadden mijn vader Jo en moeder Riek al 5 jaar een café. Maar uitbreiding was daar niet mogelijk. Daarom openden we in Echt op 19 februari 1965 een friture en café met 2 bovenzaaltjes aan de Plats. (vóór die tijd het horeca pand van de familie Laumen) Ik was toen al een tijd van plan om naar de Hotelschool te gaan, maar werd door mijn ouders ingezet in de friture. En uiteindelijk heb ik dat 12 jaar gedaan. Ik leerde veel van mijn ouders, maar ook van Funs Schillings, die al langere tijd een prima friture had aan de Peyerstraat. Ik mag wel zeggen dat ik kon tellen als een meikever en dat was ook nodig als het druk was en veel mensen tegelijk bestelden, moderne kassa’s en computers had je toen nog niet. Dat ging allemaal uit het blote hoofd. En omdat onze zaak goed draaide, kochten we rond 1970 het naast ons liggende pand van mevr. Fien Joosten van de Echter Krakelingen. Daar openden we een mooie grote nieuwe friture in 1972. Ik heb er nog tot 1977 in gewerkt en daarna nam mijn zus Mariet de zaak over. Ik ging me toeleggen op het café. Van de 2 zalen boven, maakten we ons woonhuis. Er werd ook een nieuwe grote zaal achter het café gebouwd, die in 1979 geopend werd Hij was bedoeld voor feesten en partijen en voor dansavonden. Ik ging indertijd vaker raad vragen aan Wiel Stokbroekx van de Stoba. Die wist hoe het werkte en ook hij gaf me waardevolle tips. Zo’n zaal was immers geen kleine investering en ik wilde het van meet af aan goed doen. We openden in de maand juli en hadden regelmatig orkesten. Zeker tijdens Echter kermis. Maar het werken met orkesten, was uiteindelijk niet haalbaar vanwege de kosten. Toen hebben we een disco ervan gemaakt. En dat werd een groot succes. Er kwamen na enige tijd zelfs hele discotreinen met uitgaanspubliek naar Echt. Onze omzetten stegen en het ging steeds beter. We hadden op zaterdag en zondag open. De zaterdag was altijd het drukst.”
Koningen en Kampioenen
Hen: ”Ons publiek was een belangrijk onderdeel van het succes, bij ons was de klant koning, mits die zich dan wel als koning gedroeg! Ons personeel vond ik stuk voor stuk kampioenen! Onderling vormden ze een vriendengroep die ook buiten het werk contact met elkaar had bij het uitgaan, sport, of door bijvoorbeeld samen naar de Limburgse Biertapwestrijden te gaan. Ik ben er ooit Limburgs kampioen geworden! Maar ook nu is die onderlinge band er nog steeds. Onlangs overleed een van onze vroegere medewerkers. We gingen toen met een hele groep naar het afscheid als de “groep Spee”. Dat vind ik zo horen, maar daarnaast raakt me dat emotioneel ook heel erg!”
Jo, Riek en Hen Spee met medewerker Dré Corstjens op Mallorca
Echter Kermis
“Dat was uiteraard het beste feest van het jaar voor ons. 14 Dagen tevoren hoefde niemand mij veel te zeggen, want dan was ik in mijn hoofd bezig met plannen, bestellen, personeel inroosteren en kleingeld regelen bij de banken (hoe klinkt dat in onze tijd? ) Want als je publiek wil trekken, moet je zorgen dat alle dingen kloppen: Een mooie inrichting, goede bediening en kwaliteit op het gebied van drank!
Voor de kermis begon, hadden we vrijdags spaarkas lichten. En dan was van kermiszaterdag tot en met dinsdag de zaal open. Meestal afgeladen vol. Daardoor ben ik helaas weinig op het kermisterrein geweest. Maar toch waren het ook voor mij, bijzonder gezellige dagen. Hele families kwamen bij elkaar, bezochten de kermis en naderhand kwamen ze dan o.a. bij ons gezellig vieren.”
Broen Café Spee
Hen: “Zelf kermissen bezoeken, heb ik meest op de vrije dinsdag veel gedaan. dat vond ik heel gezellig! Dan ging het met vrienden en personeel naar Dieteren, Stevensweert, Montfort, de Laak enz. In 1985 kwam ik als ondernemer dichter bij de Echter Kermis te zitten. Toen heb ik namelijk de café zaal van Fons Roijakkers aan de Marktstraat overgenomen. Het was een hele gezellige en florissante zaak. (voormalig café en zaal van Jan en Mia Sleuters) Na een flinke verbouwing kon ik begin februari 1986 met het café starten. In die tijd, kreeg ik ook contact met José, de oudste dochter van Jan en Mia Sleuters. Met haar woon ik nog steeds samen. Na het café, werd in 1987 ook de zaal weer helemaal in dezelfde stijl ingericht. En ook “Broen café Spee”, werd een groot succes! Tijdens de kermisdagen zaten we alle dagen afgeladen vol. Geweldig! En het was voor iedereen goed. Als de ouders bij ons zaten, gaven ze de kinderen geld en die gingen daarmee de kermis op. Ook goed voor de kermismensen.”
Grote kermisdrukte in discotheek Spee
“Fijne tied!”
“We hebben altijd veel samengewerkt met iedereen. Zagen onze collega’s meer als vrienden, dan als concurrenten! Zo is bijvoorbeeld ook de Music Night tot stand gekomen Toch ben ik helaas moeten stoppen met het horecaleven op medisch advies. Dat advies heb ik opgevolgd. Maar als ik mijn leven nog een keer mocht overdoen, dan deed ik precies hetzelfde! Ik denk er nog vaak aan terug, en als ik het zelf niet doe, dan kom ik in Echt wel mensen tegen die me toeroepen: “Hen, waat hóbbe w’r eine fijne tied gehadj!” En die fijne tied wens ik alle mensen van Echt en omgeving ook toe, zeker de komende kermisdagen!”
Tekst: Peter Roufs
Foto’s: Hen Spee en Peter Roufs